ماهی سیاه کوچولو

غریبه و بی کس و کار زندونیه یه عادتم نا واسه چرخش ندارن عقربه های ساعتم

ماهی سیاه کوچولو

غریبه و بی کس و کار زندونیه یه عادتم نا واسه چرخش ندارن عقربه های ساعتم

روزهای بارانی ما

 

اولین روز بارانی را به خاطر داری؟

غافلگیر شدیم چتر نداشتیم خندیدیم دویدیم و به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم

دومین روز بارانی چطور؟ پیش بینی اش را کرده بودی آورده بودی و من غافلگیر شدم سعی می کردی من خیس نشوم و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود

و سومین روز چطور؟ گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد .

و و و و چند روز پیش را چطور؟ به خاطر داری؟ که با یک چتر اضافه آمدی و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم . . .

فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم تنها برو . .    

                                                    ( دکتر علی شریعتی )

اکنون

 

اکنون باز هم آدمها را نمی بینم یا اگر می بینم فقط جسم می بینم جسمهایی که در چشم من و از نگاه من فاقد روح فاقد آن روحی هستند که من شناخته ام .

اکنون آدمی در نظر من یک جسم سخنگوست که من قادر به مصاحبت با او نیستم.

که بهترین راه برای مصاحبت با آنان را او در برابر من قرار داد تا سر انجام در ذهنم تبدیل بشود به یک پرنده که مدام نوک بزند توی شیارهای مغزم مغزم وای مغزم .

دیگر حوصله گفتگو با آن پرنده را هم ندارم حوصله گفتگو با هیچ کس را ندارم .در مصاحبت با ایشان مغزم خسته و خودم کلافه می شوم و دقایقی اگر ادامه یابد واکنش تند نشان می دهم که طبیعی است غیر منطقی به نظر برسد. چه بسا دیگران نشانه ای از جنون و عصبیت در واکنش من بیابند . به هر حال احساس دقیقم از خودم این است که نسبت به همه کس و اصولا نسبت به کم و کیف زندگی بیگانه شده ام . احساس می کنم زندگی دیگر چیز جالبی برایم ندارد جز سیاه کردن همین صفحات صفحات صفحات...

اکنون آدمها را موجوداتی می بینم که می خورند و می خورند و می خورند تا فردا روز با خرسندی تمام بروند خود را ...تا باز بتوانند بخورند و بیاشامندو حرف بزنند و حرف بزنند درباره خوردن و آ شامیدن و جمع شدن یا امکان جمع شدن و درباره همه راههایی که به این امکانها منجر می شود و از خود می پرسم پس قدر سکوت چه می شود سکوت مطلق نا متناهی

گفت هستم...

 

 

گفت هستم برایت دعا میکنم با همه سختی ها با همه نامرادی های زندگی؛ با همه نا برابری ها. گفت هستم؛ چشمانم را خوب می چرخانم کودک گلفروش را می بینم پیرمرد فلوت زن را می بینم کولی کاسه به دست را میبینم نترس تدبیر همه با من. گفت هستم؛ ایمان داشته باش دستان ناتوانت را که به آسمان بالا برده ای می بینم . گفتم :خوب که نگاه می کنم هیچ چیز حوالی ام بد نیست خوبی و مهربانی ات در جای جای زندگیم ریشه دوانده من همان بنده خوشبخت توام که مرا ملالی نیست جز رنج آنان که میبینم و توانی ندارم بر مرهمشان گفتم هستی که من هستم پس مرو از زندگیم تا بمانم.

اینجا نقطه صفر است

 

اینجا نقطه ی صفر است، اینجاست واپسین
اینجا سکوت زجه می زند، آرام بر زمین

اینجا بهشتی ات کنند، پرسش نمی کنند
اینجا جهنمی شده، اما به نام دین.
اینجا نخستین قدم ها، پایان رفتن است
گامی گر بنهی آزاد، گامیست به روی مین

جوانیت را گر بسرایی فریاد روی بام!

*
عاقبتت میشه همین!!!

*

*
اینجا ایران است، صدای جمهوری اسلامی ایران